Na een fijne vakantie deze week weer begonnen met werken, twee weken na het EK Atletiek. Tijdens die twee weken blijk ik tamelijk hersenloos door het leven te zijn gegaan, want pas deze week begon ik op een rijtje te zetten hoe het EK Atletiek was geweest. Tijdens het EK Atletiek was ik coördinator van de team attachés, uiteindelijk 49 personen. Anderhalf jaar eerder was ik met de voorbereiding gestart nadat ik me bij de organisatie had gemeld met de vraag of ze hulp konden gebruiken. De voorbereidingen waren goed te combineren met mijn werk en andere bezigheden. Eerst heb ik het projectplan gemaakt, daarna volgde de eerste selectie uit alle aanmeldingen van vrijwilligers die graag team attaché wilden worden en later waren de kennismakingsgesprekken. Het meest intensieve met stip was het EK zelf. Het EK Atletiek was van 6 t/m 10 juli. De team attachés begonnen op 2 juli en gingen veelal door tot 11 juli. De paar dagen daarvoor was ik bezig met de voorbereiding van de trainingssessie en het verzamelen van handige informatie zoals aankomst- en vertrektijden van  de teams, de teamhotels en de contactgegevens van de teambegeleiders.

Omdat ik geen rekening wilde houden met treintijden om nog thuis te komen had ik een trekkershutje gehuurd op Camping Het Amsterdamse Bos. Nog wel 8 km fietsen, maar dat hielp om rustig aan de dag te beginnen op de heenweg en tot rust te komen op de terugweg.

Het weekend dat de team attachés aankwamen was ronduit hectisch. Er moest te veel gebeuren in te weinig tijd. Een paar team attachés bleken niet meer te komen en over het transport van de team attachés bleken we niet goed genoeg nagedacht te hebben, waardoor ik met een gestresst transport office tot een oplossing moest zien te komen. Mijn achtervang had andere sores, waardoor ik in mijn eentje moest buffelen. In dat weekend heb ik me wel een paar keer afgevraagd waarom ik dit ook alweer deed. Maar toen de team attachés er een beetje in begonnen te komen en alles wat duidelijker werd, werd mijn to do lijst behapbaarder. Ik maakte nog steeds lange dagen, maar daarin was ook ruimte voor ontspanning. Ik probeerde in het volunteers home te zijn wanneer ik daar ook team attachés verwachtte. Het volunteers home werd tevens mijn kantoor met een goede internetaansluiting, een tafel en een bureaustoel. Zo begon en eindigde mijn dag met theedrinken en bijkletsen met de team attachés, hoewel ik vaak nog langer door ging. Lunch en avondeten probeerde ik ook door te brengen met de team attachés om ze beter te leren kennen en te horen wat ze meemaakten in de begeleiding van de teams. Ontspanning betekende ook wedstrijden kijken in het Olympisch Stadion, vooral gestimuleerd door bekenden die er waren en die ik wilde zien.

Op zondag begon het afscheid nemen, want een deel van de team attachés had op maandag andere verplichtingen. Ter afsluiting was er een feest georganiseerd voor alle vrijwilligers en voor de atleten. Even wat anders aan dan onze fantastische vrijwilligerskleding en stoom afblazen met bowlen, biertjes drinken en dansen.

Maandag was een vreemde dag. Ik ging weer trouw naar het volunteers home en ook de team attachés kwamen en gingen, alleen waren we bijna de enigen en om ons heen werd langzaam alles afgebroken. Toen aan het einde van de dag ook mijn internetaansluiting werd gedemonteerd en ik de laatste team attaché gedag had gezegd, was het ook voor mij tijd om te gaan.

Ik had mij in eerste instantie niet goed genoeg gerealiseerd dat de menskant van mijn taak erg groot was. Dit is een kant van mezelf die ik niet intuïtief op zoek. Deze 49 verschillende mensen die net zoals ik niet zo goed wisten waar ze precies aan begonnen waren behoorlijk van mij afhankelijk om hun werk goed te kunnen doen, zeker in het begin, wat wellicht mede maakte dat ik het eerste weekend zo heftig vond. Uiteindelijk heb ik er van genoten om al die verschillende individuen te leren kennen, ieder met hun eigen handleiding, en met hen te werken. En ik heb het er best goed van afgebracht, al zeg ik het zelf. Leuk om een wat minder ontwikkelde kant van mezelf te ontdekken.

Het blijft lastig om uit te leggen wat het werk van de team attachés en mij nu precies behelste. Om een beter beeld te krijgen daarom een greep uit de dingen die we meegemaakt hebben:
– Veel dingen die we kwijt waren, zoals accreditaties, speren die in een hoekje achter de douane werden teruggevonden en polsstokken die niet aangekomen waren in Barcelona en waarvan ik niet meer gehoord heb of ze terecht zijn.
– Mobiele telefoons die lastig of niet onder de knie te krijgen waren. 10 jaar geleden was dat geen probleem.
– Voorkomen dat de Oekraïense atleten naar het accreditatiecentrum moesten door de foto’s te laten maken door de team attachés in het hotel.
– Een Oekraïense atlete zonder begeleiding bij de doping die geen woord Engels sprak.
– Gewijzigde tijdschema’s van de medailleceremonie en het wedstrijdprogramma.
– Heel hard zeggen dat het niet mogelijk is om het gras op het Museumplein te ‘voelen’, om er vervolgens achter te komen dat er een door de organisatie georganiseerd bezoek is gepland.

Bewaren

Bewaren